موهای پریشانم را شانه زدم؛ آرایش ملایمی روی صورت بی‌روح خود، نشاندم؛باور نمی‌کردم، تمام اتفاقاتی را که برایم رخ داده بود؛ باور نمی‌کردم عشقی که چندین سال همراه من بوده، الان به پوچی ختم شده باشد.دلخور بودم از زمین و زمان، از تک تک کسانی که مرا درگیر این عشق کردند.مگر می‌شد این همه سال، تمام شوخی‌ها و لبخند‌هایش، برایم ...
دخترک، با تمام وجود فریاد می‌زد:- به خدا من کاری نکردم. بسه، توروخدا بسه.اما انگار کسی صدایش را نمی‌شنید. خواهر و مادر همسرش، رهایش نمی‌کردند. عصبانی بودند و کتک خوردن ملیکا را، حقش می‌دانستند.همسایه‌های دل‌رحم، با دیدن صحنه‌های دل‌خراش کتک خوردن دخترک، خبر را به گوش مادرش، رسانده بودند.مادر، هراسان خود را به آنها رسانده بود. فاصله‌‌ی خانه‌ی فاطمه خانم، ...
- 483 روز پيش
- لیلا مدرس
- 1,150 بار بازدید
- 12 نظر
- چهارشنبه, 17 اردیبهشت 1399
- 00:02
- دلنوشته
چه زیبا بود آن قدیم‌ها.عشق های یواشکی.مداد و کاغذ و مکتوبه‌های عاشقانه.انگار عشق را فهمیده بود، آن مداد سیاه رنگ.تا روی کاغذ می‌نشست، به آخر صفحه می‌رسید و باید ورق می‌زدی دفترت را.کلمات برای نوشته شدن، مجال نمی‌دادند.می‌شد نامه‌ای برای دل‌های عاشق.که خواندنش، قند دلشان را آب می‌کرد.سیاهه‌ی عشقی که یادگاری می‌شد، لابه‌لای دفتر عشقشان.عاشقانه‌هایشان ماندگار شد و قصه‌ای شد ...
- دوشنبه, 15 اردیبهشت 1399
- 13:14
- دلنوشته
دلت که سفید باشد، همه رویش پا می‌گذارند.می‌بینی، این رسم روزگار است.از همان روز اول که خداوند،برف را، روانه‌ی زمینش کرد، این را نوشت:که سپیدی، هیچ وقت سپید نمی‌ماند.آنقدر رویش پا می‌گذارند تا به سیاهی شب می‌شود.برف چرکین، آرزوی ماندن ندارد.خداوند، تقدیرش را اینگونه نوشت.دست به دامن زمینش می‌شود، تا محو شود.برف ماندنی نیست. تاب ماندن روی زمین و سیاه ...
