ببین، چگونه بر تخت روزگار نشسته ای؟
و مطمئن باش،
پروردگارت هرگز تو را رها نمی‌کند.
و به تو، پشت نخواهد کرد.
زیرا،
کلام مهربان اش، آن‌قدر نوازشگر است،
که همه‌ی دردهای تلخ روزگار را از دل و جانت می‌شوید.
آن‌گاه که خداوند، سوگند یاد می‌کند به ابتدای روز،
وقتی‌که خورشید پرتو افشانی می‌کند،
و سوگند یاد می‌کند به شب، هنگامی‌که
جهان آرام می‌گیرد،
و می‌گوید که من، تو را رها نمی‌کنم…
پس بدان! به حال خود رهایت نکرده است.
اکنون، اگر می‌اندیشی، خدایت را نداری، و او را در لحظاتت نمی‌بینی،
شاید، که تو، پشت به او نشسته ای!
مرضیه باقری ده بالایی
